Σε 15,5 τρισ. δολάρια θα είχε εκτοξευθεί με μετριοπαθείς υπολογισμούς το κόστος για την υγειονομική αντιμετώπιση του κορωνοϊού εάν δεν είχαν ληφθεί μέτρα περιορισμού της πανδημίας.
Σύμφωνα με έρευνα του ΔΝΤ, αν δεν υπήρχαν μέτρα για να επιβραδυνθεί η διάδοση του κορωνοϊού, όπως η κοινωνική αποστασιοποίηση ή ο αναγκαστικός εγκλεισμός, αλλά και η απαιτούμενη ενίσχυση του συστήματος υγείας, η νοσηλεία και η θεραπεία όλων εκείνων που θα χρειάζονταν εξειδικευμένη φροντίδα θα ήταν ανέφικτη από οικονομικής και τεχνικής άποψης.
Χωρίς μέτρα για την επιβράδυνση του ιού και υποθέτοντας ότι κάθε μολυσμένο άτομο μολύνει 2,3 άλλους ανθρώπους κατά τη διάρκεια του χρόνου που νοσεί, πάνω από το 85% του πληθυσμού θα μολυνόταν τελικά από τον κορωνοϊό.
Βάσει των εκτιμήσεων του ΔΝΤ η υγειονομική βοήθεια σε όλους εκείνους που θα εμφάνιζαν σοβαρά συμπτώματα θα απαιτούσε έως και 15,5 τρις. δολάρια παγκοσμίως. Αυτό θα ισοδυναμούσε με περίπου 17,7%του παγκόσμιου ΑΕΠ ( με τιμές 2019).
Στην πράξη, η απουσία μέτρων για την επιβράδυνση της διάδοσης του ιού και η παράλληλη βοήθεια όλων όσων θα είχαν ανάγκη, θα απαιτούσε πολλαπλάσια κινητοποίηση των συστημάτων υγείας, κάτι που θα ήταν μη ρεαλιστικό για πολλές χώρες.
Το ΔΝΤ εκτιμά πως ακόμη και υπό την παραδοχή πως τα συστήματα υγείας δεν μπορούν να επεκταθούν περισσότερο από 20% σε σύντομο χρόνο, εάν δεν είχε υπάρξει κοινωνική αποστασιοποίηση και lockdown οι πρόσθετες δαπάνες για την υγεία θα είχαν εκτοξευθεί βραχυπρόθεσμα κατά 1 τρισ. δολάρια και το ποσοστό θνησιμότητας θα είχε τριπλασιαστεί και θα έφτανε σε ένα μέσο όρο, σε όλες τις χώρες, περίπου 1%.
Αντιθέτως στο σενάριο όπου η εξάπλωση της νόσου συγκρατείται με επιτυχία, οι πρόσθετες δαπάνες για την υγεία θα αυξηθούν διεθνώς έως 231 δισ. δολάρια παγκοσμίως ή περίπου κατά 0,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το πιο σημαντικό είναι πως το ποσοστό θνησιμότητας θα διαμορφωθεί στο 0,1% του πληθυσμού, κατά μέσο όρο, σε όλες τις χώρες.
