Μία 27χρονη κοπέλα στη Θεσσαλονίκη έχασε ξαφνικά τη ζωή της το Σάββατο κατά τη διάρκεια τηλεργασίας. Αισθάνθηκε αδιαθεσία και λιποθύμησε και όταν συνήλθε κάλεσε το ΕΚΑΒ, το οποίο την παρέλαβε αλλά λίγο αργότερα δυστυχώς άφησε την τελευταία της πνοή. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι ο θάνατος της προκλήθηκε από πνευμονική εμβολή.
Το Συνδικάτο Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής Θεσσαλονίκης (ΣΕΤΗΠ) ζήτησε να καταγραφεί ο θάνατος της νεαρής κοπέλας ως συμβάν εν ώρα εργασίας θέλοντας να αναδείξει κινδύνους που δημιουργούνται στο νέο εργασιακό περιβάλλον όταν δηλαδή, ο εργαζόμενος δουλεύει αποκομμένος από το σπίτι του. «Eίναι διαφορετικό να εργάζεσαι απομονωμένος στο σπίτι και άλλο πράγμα να δουλεύεις σε οργανωμένο εργασιακό περιβάλλον με κόσμο και συναδέλφους μαζί. Σε μεγάλες εταιρείες όχι σε όλες αλλά σε πολλές υπάρχει λ.χ. γιατρός εργασίας αν αρρωστήσει κάποιος .Η όπου δεν υπάρχει γιατρός ο εργαζόμενος έχει δίπλα του συναδέλφους αν κάτι του συμβεί. Είναι πολύ διαφορετικό. Αν νιώσει μια αδιαθεσία κάποιος θα συντρέξει σε βοήθεια. Όταν είσαι μόνος όμως….» λέει στα Dikaiologitika News o ο πρόεδρος του ΣΕΤΗΠ Θεσσαλονίκης Στράτος Κουρτζανίδης. «Ειδικά σε περιπτώσεις καρδιακών ή εγκεφαλικών τα πρώτα λεπτά θεωρούνται κρίσιμα. Πολλοί που δουλεύουν μόνοι τους είναι πλήρως εκτεθειμένοι και αβοήθητοι σε αυτά τα περιστατικά, που δεν είναι λίγα…» συμπληρώνει.
Ατομική υπόθεση η υγεία των εργαζόμενων
Παράλληλα το ΣΕΤΗΠ σε ανακοίνωσή του με αφορμή τον θάνατο της 27χρονης επισημαίνει ότι υπό καθεστώς τηλεργασίας, οι συνθήκες εργασίας γενικά, αλλά και η κατάσταση της υγείας του εργαζομένου ειδικότερα, γίνονται ατομική του υπόθεση, με την εργοδοσία να αποσύρεται από τις ευθύνες της: «Από το ζήτημα της παροχής του απαιτούμενου εξοπλισμού (σύνδεση διαδικτύου, καρέκλα, γραφείο), τα λειτουργικά έξοδα (ρεύμα, κλιματισμός) που βαραίνουν οικονομικά τον εργαζόμενο, μέχρι και την κατάσταση της υγείας του εργαζομένου» τονίζει.
Θέτει επίσης τα εξής ερωτήματα: «Σε περίπτωση που η εργαζόμενη βρισκόταν στο χώρο εργασίας της αντί για τον προσωπικό της χώρο (τηλεργασία), δεν θα αυξάνονταν οι πιθανότητες να είχε αποφευχθεί το χειρότερο; Να είχε εντοπίσει κάποιος συνάδελφος σημάδια αρνητικής εξέλιξης στην υγεία της ώστε να ζητηθεί εγκαίρως βοήθεια; Να είχε σπεύσει ο γιατρός Εργασίας της εταιρείας (που υποχρεωτικά πρέπει να υπάρχει, άλλο ένα ζήτημα που προκύπτει) σε βοήθεια; Δεν προκύπτει σαν επιτακτική ανάγκη να υπάρχουν σε κάθε χώρο δουλειάς οι απαραίτητες υποδομές για την πρόληψη ασθενειών, αρνητικών συνεπειών στην υγεία των εργαζομένων ή ατυχημάτων;».
Προσθέτει πως «η εργοδοσία έχει την τάση να ελαχιστοποιεί τις ευθύνες της (άρα και το κόστος) απέναντι στο προσωπικό της, έχοντας σε αυτήν την προσπάθεια και τη βοήθεια των κυβερνήσεων διαχρονικά» και καταλήγει. «Κανείς μόνος του, κανείς απομονωμένος και αβοήθητος. Δεν δεχόμαστε να πεθαίνουμε αποκομμένοι στο σπίτι μας στον 21ο αιώνα».
