Συνέντευξη παραχώρησε ο Γιώργος Τσίπρας, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
«Το ηθικό πλεονέκτημα το έχουν «τελειώσει» δεκάδες φορές από το 2015 μέχρι σήμερα. Προφανώς τους πονάει πολύ»
Αυτό σημειώνει με νόημα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Τσίπρας στην ιστοσελίδα iEidiseis.
Ο ίδιος επισημαίνει «Στόχος πάντοτε ήταν να υποβάλλουν εμμέσως το «όλοι το ίδιο είναι». Αφού εκείνοι είναι μέχρι το λαιμό μέσα στη λάσπη, και με αποφάσεις δικαστηρίων πλέον για πολιτικά πρόσωπα και πρώην υπουργούς, από κάθε λάσπη εναντίον μας μπορούν μόνο να κερδίσουν.
Στη Γαλλία ο πρώην πρωθυπουργός και προεδρικός υποψήφιος καταδικάζεται για αργομισθία της συζύγου του. Πταίσμα για τα ελληνικά δεδομένα. Εδώ η οικογένεια Μητσοτάκη μπορεί να βρίσκεται περίπου κάτω από κάθε πέτρα που θα σηκώσεις και δεκάδες αποφάσεις της κυβέρνησης εν μέσω πανδημίας ελέγχονται για την διαφάνειά τους, αλλά το θέμα μας είναι η κασέτα Μυωνή , το αν καπνίζει ο Πολάκης κλπ. Παρεμπιπτόντως να πω ότι η περίπτωση Μυωνή συνδέεται από κάθε άποψη με τη Δεξιά παράταξη και όχι με το ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς τελικά εγκαλούμενος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι έχει να κάνει με την ασφυκτική χειραγώγηση από τα μίντια που όμοια της είχαμε γνωρίσει μόνο το 1989.
Σε όποια ηθικά ζητήματα αναδεικνύονται για το ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπάρχει αποφασιστική στάση. Ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν είμαστε όπως άλλοι το κόμμα των οφσορ, των τραπεζών, των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, των εκατοντάδων δις που διοχετευτήκαν σε λογαριασμούς του εξωτερικού την τελευταία εικοσαετία. Γνωρίζει ότι είμαστε το κόμμα που το σύστημα πολέμησε όπως καμιά άλλη κυβέρνηση. Αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει ή να αποκαλυφθεί. Αλλά όπως και η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει και να φαινόμαστε τέτοιο κόμμα».
Ερωτώμενος ένα κάποιοι μεταξύ των οποίων και υψηλά στελέχη, δεν θέλουν το άνοιγμα και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε: «Η λογική λέει ότι από τη στιγμή που όχι απλώς η διεύρυνση αλλά ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μεγάλο κόμμα, γειωμένο στις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, που θα εκφράζει το σύνολο της προοδευτικής παράταξης, αποτελεί μια σύγχρονη, βαθιά ιστορική ανάγκη, αυτό θα γίνει. Αργά ή γρήγορα. Σε αντίθετη περίπτωση η ζωή θα καλύψει το κενό με άλλους στρεβλούς τρόπους, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στελέχη που, επειδή συνδέονται με τη λειτουργία μειοψηφικών μηχανισμών, κινδυνεύουν να χάσουν μερίδια εξουσίας και επιρροής σε ένα ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, πιο πλατύ, πιο ριζωμένο στην κοινωνική πλειοψηφία. Όσο περισσότερο τα στελέχη αυτά ορκίζονται στη διεύρυνση τόσο περισσότερο υπονομεύουν την πορεία αυτή. Μου είναι απολύτως ακατανόητο, για παράδειγμα, αντί πρώτοι εμείς να ωθούσαμε σε συγκρότηση νέων οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, σε ένα είδος αυτο-οργάνωσης, εφόσον αυτό βοηθάει στη διεύρυνση, να το εμποδίζουμε με χίλιους-δυο τρόπους».
Για το εάν πρόκειται για αρχηγοκεντρικό κόμμα, ο αναπληρωτής τομεάρχης Οικονομίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επισήμανε «Σε ένα κόμμα μιας σύγχρονης Αριστεράς πρέπει να είμαστε υπέρ της πιο πλατιάς δημοκρατίας. Δημοκρατία δεν είναι μόνο η έκφραση γνώμης. Είναι κυρίως δυο άλλα πράγματα. Να υπάρχει σύνθεση και όχι μονομερής άποψη. Και δεύτερο τα όργανα και η γραμμή του κόμματος να εκφράζουν πλειοψηφίες. Χωρίς δυνατότητα βέτο από μειοψηφίες και μηχανισμούς, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς αποκλεισμούς ανθρώπων και απόψεων γιατί έτσι βολεύει κάποιουςμηχανισμούς.
Ο Πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας κινήθηκε πάντα στην κατεύθυνση να εκφράσει πλειοψηφίες. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλα τα όργανα και τις κομματικές θέσεις. Αν υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας αυτό συνίσταται περισσότερο στο ότι λειτουργούν μηχανισμοί που επιβάλλουν εσωκομματικούς συσχετισμούς και θέτουν όρους, ακόμη και στον Πρόεδρο. Αυτή η λειτουργία εμποδίζει να εκφραστεί η βούληση της πλειοψηφίας της κομματικής και κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχω ξαναπεί ότι τα περί αρχηγοκεντρισμού είναι το πρόσχημα τέτοιων μηχανισμών να υπερασπίσουν μια λειτουργία αυθαιρεσίας και να ελέγξουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Εκτίμησή μου είναι ότι η σημερινή σύνθεση της Πολιτικής Γραμματείας, για παράδειγμα, δεν απεικονίζει τον πραγματικό συσχετισμό στη βάση.
Αν οι άνθρωποι που μιλούν για αρχηγοκεντρισμό και εκείνοι που φρενάρουν τη διεύρυνση και το άνοιγμα σε νέες φρέσκιες κοινωνικές δυνάμεις, είναι πάνω κάτω οι ίδιοι άνθρωποι, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι στα αλήθεια συμβαίνει.»
Ο κ. Τσίπρας τοποθετήθηκε στο θέμα εάν πρέπει ο πρόεδρος του κόμματος να εκλέγεται από τη βάση του κόμματος, λέγοντας χαρακτηριστικά « Στις σημερινές συνθήκες αυτή θα ήταν μια διέξοδος. Θα αποτυπωνόταν δηλαδή αυτό που δεν αποτυπώνεται στη σύνθεση και λειτουργία κομματικών οργάνων μετά το προηγούμενο συνέδριο του 2016: ότι ο Αλέξης Τσίπρας συμπυκνώνει στο πρόσωπό του τη συντριπτική πλειοψηφία της βούλησης της κομματικής βάσης και ακόμη περισσότερο της κοινωνικής βάσης. Επιπλέον, μια τέτοια διαδικασία εκτός του ότι αυτό θα ήταν από μόνη της ένα πολιτικό γεγονός στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα μας έφερνε κοντά σε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη. Ίσως αυτό το τελευταίο δεν επιθυμούν όσοι απορρίπτουν μια τέτοια διαδικασία προβάλλοντας επιχειρήματα εσωτερικής δημοκρατίας.
Πιστεύω ότι η πλειοψηφία του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια το σύνολο σχεδόν της νέας Προοδευτικής Συμμαχίας, θεωρούν ότι η λειτουργία των τάσεων-μηχανισμών μέσα στο κόμμα είναι κάτι που όλοι μαζί πρέπει να υπερβούμε, όπως υπερβήκαμε τις πάλαι ποτέ «συνιστώσες» το 2013. Οι τάσεις ως μηχανισμοί δεν έχουν πια απολύτως τίποτα θετικό να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια, παρά μόνο εμπόδια, ιδεοληψίες και αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Ρεύματα ιδεών μπορούν και πρέπει να υπάρχουν και αυτά θα πολλαπλασιάζονται όσο προχωρά το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην κοινωνία.
Αν μιλάμε για μια σύγχρονη Αριστερά που επιδιώκει να εκφράσει το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας, των απλών και παραγωγικών ανθρώπων, των προοδευτικών και ανθρώπων της δημιουργίας, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την απαίτηση για ιδεολογική μονολιθικότητα, και να δυναμώσουμε την απαίτηση για πολιτικές συγκλίσεις και προγραμματικές συμφωνίες. Εντός και εκτός κόμματος.
Άρα πολλές διαφορετικές προοδευτικές ιδέες και χρώματα που συνυπάρχουν στο εσωτερικό μιας πολύχρωμης, πληθυντικής Αριστεράς που συγκλίνει πάνω σε ένα πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας για την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλειοψηφίας και μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή.
Ακούω από όλο και περισσότερα μέλη του παλιού και νέου ΣΥΡΙΖΑ ότι κουράστηκαν πια να ακούν από δημοσιεύματα για τάσεις, για εσωκομματικές έριδες κλπ, σε μια περίοδο που υπάρχει μεγάλη ανάγκη για μια συγκροτημένη, δυναμική αντιπολίτευση».
Απαντώντας εάν αμφισβητείται από στελέχη ο Αλ. Τσίπρας, ανέφερε «Ναι, νομίζω ότι υπάρχουν πλέον τέτοιες τάσεις. Πιστεύω ότι αυτή η αμφισβήτηση πατάει πάνω στο έδαφος ότι ο απολογισμός της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από την Κεντρική Επιτροπή δεν έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων για μια σειρά κομβικά ζητήματα αστοχίας της διακυβέρνησης. Το ζήτημα δεν ήταν να αναδείξουμε τους προσωπικά υπεύθυνους τέτοιων αστοχιών αλλά να συμφωνήσουμε τουλάχιστον ποιες ήταν αυτές οι αστοχίες. Όσο δεν το κάνουμε η φυσική συνέπεια είναι πλέον οι υπεύθυνοι να αμφισβητήσουν και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Όχι δηλαδή για να διορθώσουν τα λάθη και να μην τα επαναλάβουμε, αλλά για να περιορίσουν και τον όποιον έλεγχο.
Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει από καιρό αναλάβει επί της αρχής την ευθύνη για όσα στραβά έγιναν, αυτό έπρεπε να ανοίξει το δρόμο για πιο ουσιαστική αυτοκριτική. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε πιο κάτω παρά πρυτάνευσε το «όλα καλώς τα έκανα».
Επειδή τελευταία επανεμφανίστηκαν τα «αριστερόμετρα», να πω επίσης ότι η εσωτερική αυτοκριτική πάντα ξεχώριζε την Αριστερά από άλλα πολιτικά ρεύματα.»
Για το εάν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ή όχι κόμμα της δημοκρατικής παράταξης ή να παραμείνει ένα κόμμα της Αριστεράς, ισχυρίστηκε ότι «Το ΕΑΜ ήταν μέτωπο όλης της τότε δημοκρατικής παράταξης και αντίστασης, όπου ηγεμόνευε η Αριστερά. Στη δεκαετία ‘70 το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευσε στο τότε μπλοκ των δημοκρατικών δυνάμεων. Απ’ την άλλη, στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη γίνεται λόγος για την ανάγκη να επικρατήσουν τα συμφέροντα του 99% πάνω στο 1% που ελέγχει περίπου το μισό πλούτο και καταδυναστεύει ανθρώπους και περιβάλλον, ελέγχει κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς.
Νομίζω ότι ο δίλλημα Αριστερά ή δημοκρατική παράταξη δεν βοηθά να αναδειχτεί το πραγματικό ερώτημα: μπορεί και πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να γίνει ένα κόμμα που θα εκφράσει πολιτικά μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία; Μια πλειοψηφία που παρά τις επιμέρους διαφορές, κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές, συγκλίνει στην ανάγκη μιας άλλης Ελλάδας, της προκοπής και της ευημερίας για τους πολλούς, της κοινωνικής προόδου.
Αν με τον όρο Αριστερά εννοούμε τη μειοψηφική απεύθυνση και ένα κόμμα που μιλά στον εαυτό του και στους δικούς του μόνο, εγώ είμαι με την δημοκρατική παράταξη. Αν με τον όρο Αριστερά εννοούμε εκείνο το κόμμα που μετασχηματίζεται για να φέρει στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής τις ανάγκες και τα θέλω αυτής της πλειοψηφίας και της δημοκρατικής παράταξης, τότε ναι, έχουμε ανάγκη μια τέτοια Αριστερά γιατί μόνο αυτή μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δεσμεύσεις από ισχυρά παράκεντρα εξουσίας που ευθύνονται για όλες τις παθογένειες που σημάδεψαν τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα.»
