Αν υπήρχε και κάποιος που ακόμα πίστευε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «Ένωση», από σήμερα δεν θα πρέπει να υπάρχει. Με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ομόφωνη λέει κιόλας, θα εξεταστεί σε ειδική συνεδρία το θέμα των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας και της σχέσης της με την ΕΕ, τον… Σεπτέμβριο! Σε δύο μήνες δηλαδή από τώρα!
Είναι πραγματικά ανεκδιήγητη η στάση της ΕΕ, η οποία όχι μόνο δεν αντιδρά στους εκφοβισμούς, τις απειλές, αλλά και τις άμεσες επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας κατά κρατών-μελών της (η σχεδόν κατάληψη της κυπριακής ΑΟΖ και οι παραβιάσεις στο Αιγαίο είναι δύο μόνο από τα παραδείγματα), αλλά κάνει, με επιτυχία, τον Πόντιο Πιλάτο, όπως στο θέμα της Αγίας Σοφίας, όπου δεν υπήρξε κοινή ευρωπαϊκή θέση, παρά μόνο μεμονωμένες αντιδράσεις.
Η ΕΕ δεν πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου και είναι απορίας άξιον πως είχαν καλλιεργηθεί τέτοιες προσδοκίες. Μόλις λίγα 24ωρα πριν, ο Ύπατος Εκπρόσωπος των Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, Ζόζεπ Μπορέλ, πήγε ταξιδάκι στην Τουρκία για συνομιλίες και αντί να υψώσει ανάστημα στον Ερντογάν εκ μέρος των χωρών που εκπροσωπεί και να ξεκαθαρίσει ότι δεν θα γίνουν πλέον ανεκτές οι προκλητικές του ενέργειες σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, αυτός μόνο συγγνώμη που δεν ζήτησε για την ενόχληση.
Και το μόνο που έσπευσε να πει ήταν ότι ΘΑ ζητήσει εντολή ΝΑ ξεκινήσει διάλογο με την Τουρκία και δεν έθεσε καν στο τραπέζι το θέμα των κυρώσεων. Ένα όπλο που μπορεί να γίνει πανίσχυρο, αν αποφασίσει η ΕΕ να το χρησιμοποιήσει, κυρίως ως προς το οικονομικό κομμάτι του, αλλά και ως προς τις ενταξιακές συζητήσεις με την Τουρκία, την τελωνειακή ένωση και όλες αυτές τις φαεινές ιδέες.
Αντί λοιπόν να συζητιέται τώρα η επιβολή κυρώσεων ως μέγιστη δυνατή απάντηση στις προκλητικές ενέργειες του Ερντογάν σε Αιγαίο, Κύπρο, Λιβύη, Συρία κλπ. αυτό που ενδιαφέρει την ΕΕ είναι ο «διάλογος» και η «αποκλιμάκωση» (σ.σ. του Μπορέλ χαρακτηρισμοί), λες είναι αυτή (κι εμείς ως μέλη της) που δημιουργεί τα προβλήματα.
Αρκείται που και που σε χλιαρές, στην καλύτερη περίπτωση, δηλώσεις στήριξης της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά όταν βλέπει την «καυτή πατάτα» να έρχεται το βάζει στα πόδια. Όλοι οι ισχυρισμοί περί «αλληλεγγύης» πέφτουν στο τεράστιο κενό που η ίδια έχει δημιουργήσει, αρνούμενη να προχωρήσει σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια και αρνούμενη, στην ουσία, να στηρίξει τα κράτη-μέλη της, επιτρέποντας στην κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται.
